Elektryczny żagiel słoneczny

Doktor Pekka Janhunen i jego koledzy z Fińskiego Instytutu Meteorologicznego opracowali nowy wariant żagla słonecznego, który może zrewolucjonizować metody badań Układu Słonecznego. Sam żagiel słoneczny, służący do napędu statków kosmicznych z wykorzystaniem wiatru słonecznego – nieustannego strumienia cząstek, wysyłanych przez Słońce – nie jest pomysłem nowatorskim, lecz dopiero teraz zespół Janhunena przeprowadził odpowiednie testy tego urządzenia, które do niedawna było zaledwie wymysłem fantazji wielbicieli science fiction.

Wokół urządzenia kosmicznego Janhunen proponuje umocować długie promienie, zrobione z niezwykle cienkich metalowych prętów. Do tej pory na modelach żagla słonecznego rozpościerano cienką aluminiową folię, która miała odbijać światło słoneczne. Żagiel będzie dodatkowo wspomagany specjalnym działem słonecznym, zasilanym parą zwykłych baterii słonecznych. To zasilanie będzie wspomagało żagiel w przejmowaniu impulsów od cząstek wiatru słonecznego. Wiatr słoneczny wywiera niewielkie, lecz bezustanne ciśnienie na pręty, a zarazem na pojazd kosmiczny, który dzięki temu nie potrzebuje żadnego dodatkowego źródła zasilania.
Żagiel elektryczny został opracowany przez naukowców z Fińskiego Instytutu Meteorologicznego, natomiast nad poszczególnymi częściami urządzenia pracują specjaliści m. in. z Uniwersytetu w Helsinkach. Tam właśnie przetestowano nową technologię produkcji długich prętów z bardzo cienkiego drutu za pomocą spawania ultradźwiękowego. Wyprodukowane w ten sposób pręty są odporne na działanie mikrometeorytów. Inne części elektrycznego żagla słonecznego są opracowywane przez naukowców w Niemczech, Szwecji, Rosji i we Włoszech.
Sonda kosmiczna zasilana w ten sposób będzie osiągać wysokie prędkości, co niezwykle ułatwi przeprowadzanie badań Wszechświata, a także przyczyni się do obniżenia kosztów związanych z budową urządzeń kosmicznych.
Pierwsza międzynarodowa konferencja, poświęcona elektrycznemu żaglowi słonecznemu odbędzie się 19 maja w centrum ESA ESTEC w Noordwijk (Holandia). JSL
źródło: Finnish Metheorogical Institute