Badając systemy szczelin wewnątrz 266 basenów na całej powierzchni Marsa, Mohamed Ramy El Maaryy z Instytutu Maxa Plancka znalazł zagłębienia, których średnica dochodzi do 250 metrów. Wielokątne wklęsłości zostały zarejestrowane już wielokrotnie w ciągu ostatnich misji na Marsa, lecz do tej pory uważano je za skutek rozszerzenia termicznego w wiecznej zmarzlinie planety. Podobne zagłębienia na Ziemi powstają wskutek przecinania się i nakładania się na siebie długich szczelin w glebie. Aby określić głębokość i odległość pomiędzy rowami, El Maaryy opracował model analityczny, wychodząc z założenia, że rowy powstały na skutek działania siły deformującej, która z kolei była rezultatem ochładzania się gleby. Naukowiec zauważył, że w tym przypadku maksymalna średnica wgłębienia powinna wynosić zaledwie 65 m, a więc o wiele mniej, niż formacje w kraterach.
Na podstawie zdjęć kamery MOC z bezzałogowej sondy kosmicznej Mars Global Surveyor, a także kamer HiRISE i Context badawczego aparatu orbitalnego MRO El Maaryy stwierdził, że przeciętna średnica wgłębień wynosi od 70 do 140 metrów, a ich szerokość waha się od 1 do 10 m. Można zatem wysnuć hipotezę, że pomiędzy 4,6 a 3,8 mld lat temu Mars był pokryty znaczną ilością wody. Woda deszczowa i rzeczna stopniowo gromadziła się wewnątrz lagun i kraterów pozostałych po uderzeniach meteorytów. W ten sposób powstały jeziora, które mogły istnieć przez kilka tysiącleci, zanim wyparowała z nich woda. Badacz uważa jednak, że niektóre wgłębienia kraterowe na półkuli północnej mogły powstać znacznie później. Według niego w momencie gdy meteoryt uderza w powierzchnię Marsa, wysoka temperatura może roztopić lód znajdujący się pod skorupą planety i stworzyć coś na kształt systemu hydrotermalnego. W tym przypadku woda może zapełnić krater w kształcie jeziora, pokrytego grubą warstwą lodu. Nawet przy obecnych warunkach klimatycznych zanik takiej formacji może trwać wiele tysięcy lat – twierdzi naukowiec, który zaprezentował wyniki swoich badań na kongresie European Planetary Science Congress. JSL
źródło: www.europlanet-eu.org