Anoreksja i autyzm: czy istnieje powiązanie?

Naukowcy z Uniwersytetu Cambridge badając dziewczęta z anoreksją, zauważyli, że ich pacjentki mają także łagodne objawy autyzmu! Dzięki temu odkryciu być może uda się opracować nowe metody pozwalające na skuteczniejszą walkę z zaburzeniami odżywiania.

Wyniki badania opublikowano w “Molecular Autism”. Naukowcy przetestowali w kierunku autyzmu 66 dziewcząt z anoreksją w wieku od 12 do 18 lat i porównali je z obserwacją 1 600 „typowych” dziewcząt w tym samym wieku.

Dr Simon Baron-Cohen, który kierował badaniem powiedział, że w porównaniu ze zdrowymi dziewczętami anorektyczki mają ponadprzeciętną liczbę cech charakterystycznych dla autyzmu.

– Odkryliśmy u tych osób nadzwyczajne zainteresowanie systemami i porządkiem. Dodatkowo poziom empatii u osób z anoreksją był poniżej przeciętnej. Jest to profil podobny do tego, który obserwujemy w autyzmie. – dodał. Oznacza to, że obydwa zaburzenia mogą mieć wspólne cechy u samego podłoża.

Tradycyjnie anoreksję postrzega się wyłącznie jako zaburzenie odżywiania: młode kobiety są ekstremalnie chude i niedożywione, co w konsekwencji może prowadzić nawet do śmierci. Z przeprowadzonego badania wynika jednak, że umysł osoby z anoreksją może mieć wiele wspólnego z umysłem osoby autystycznej, mimo że występują zauważalne różnice w zewnętrznych objawach obu chorób.

Poza wcześniej wymienionymi podobieństwami, zarówno anorektyczki, jak i osoby autystyczne przejawiają pewne wspólne cechy: sztywne postawy i zachowania, tendencje do nadmiernego skupiania się na sobie czy fascynację detalami. Dodatkowo u chorych na anoreksję i autyzm występuje podobna struktura i rozkład funkcji mózgu w regionach odpowiedzialnych za społeczną percepcją.

W USA u jednego na pięćdziesięciu badanych uczniów zdiagnozowano autyzm. W Europie proporcje te wynoszą jeden na sto. W większości przypadków diagnozy dotyczyły chłopców. Bonnie Auyeung, która współpracowała z Baronem-Cohenem przy badaniu powiązań między autyzmem i anoreksją, twierdzi:- Liczba kobiet z autyzmem nie jest właściwie oszacowana, ponieważ lekarze najpierw widzą u nich anoreksję i nie szukają dalszych przyczyn ich zachowania.

(Źródło: www.biomedical.pl)