Wyświetlacz plazmowy

By powstał obraz, przez komórki wypełnione gazem musi popłynąć prąd

Plazmowe ekrany telewizyjne mogą być znacznie większe od tych wykorzystujących tradycyjne lampy katodowe CRT (Cathode Ray Tube). Telewizory CRT zawierają dużą lampę szklaną, której długość musi rosnąć proporcjonalnie do wielkości ekranu. Wyświetlacze plazmowe mogą być znacznie cieńsze i lżejsze, ponieważ nie potrzebują takiej lampy. Na przykłąd wyświetlacz plazmowy o przekątnej 60 cali (150 cm) ma grubość tylko 4 cali (10 cm).

Obraz powstaje na nim dzięki kombinacji czerwonych, zielonych i niebieskich punkcików. Przez zmianę intensywności każdego z tych składowych kolorów można otrzymać dowolną barwę z pełnego spektrum.
W wyświetlaczu plazmowym piksel składa się z trzech maleńkich komórek, z których każda jest wypełniona mieszaniną gazów szlachetnych – neonu i ksenonu. Komórki, zatopione są w czymś_ w rodzaju “kanapki”  – między dwiema warstwami szkła, materiałów izolacyjnych i ochronnych, są połączone ze sobą siecią elektrod.

Kiedy napięcie zostanie przyłożone do pary krzyżujących się w jakimś punkcie elektrod, przez komórkę przepływa prąd. Jonizuje on gaz do stanu, w którym naładowane cząsteczki zderzają się ze sobą. Uwalniają wtedy fotony światła nadfioletowego, które uderza w fosforową powłokę komórek. To wymusza emisję widzialnego światła o pożądanej barwie. Ostateczny kolor piksela zależy od jaskrawości czerwonych, zielonych i niebieskich komórek. Poszczególne piksele, niczym mozaika tworzą obraz, który widzimy na ekranie.

Krótka historia

Pierwszy wyświetlacz plazmowy skonstruowano w 1964 roku na Uniwersytecie Urbana-Champaign w Illinois (USA). Dokonali tego Donald L. Bitzer, Gene Slottow i Robert Willson na zlecenie firmy komputerowej “Plato Computer System”. W latach 70. XX wieku ich wynalazek cieszył się wielką popularnością, wyświetlacze takie miały kolor zielony, żółty lub pomarańczowy. W późnych latach 70. półprzewodnikowe wyświetlacze CRT stały się od nich tańsze, więc zainteresowanie tymi pierwszymi zmalało.
Dopiero w 1992 roku firma Fujitsu wyprodukowała 21-calowy wyświetlacz, który wyświetlał pełnię kolorów. Wykorzystano w nim technologię opracowaną na Uniwersytecie Urbana-Champaign. Pięć lat później za sprawą firmy Pioneer na rynek trafiły pierwsze telewizory plazmowe (dla odbiorników indywidualnych). Rozpoczął się wyścig rozmiarów, które stale rosły od wspominych 21 cali. W 2006 roku na targach Consumer Electronics Show w Las Vegas można już było zobaczyć ekran plazmowy o przekątnej 103 cale firmy Matsushita.