Firma AV Inc., mająca swój udział w sukcesie Ingenuity, przedstawiła śmiały plan. Zamiast tradycyjnego łazika proponują misję Skyfall z sześcioma autonomicznymi śmigłowcami. To rozwiązanie, jeśli się powiedzie, może zaoferować zupełnie nową perspektywę w badaniu Czerwonej Planety, choć nie oszukujmy się, mnóstwo tutaj też poważnych wyzwań technicznych.
Dziedzictwo Ingenuity i nowe horyzonty
Sukces marsjańskiego helikoptera był czymś więcej niż tylko technicznym osiągnięciem. Pokonał on ekstremalne warunki atmosferyczne, działając sprawnie i zgodnie z planem – rzadkość przy tego typu pionierskich przedsięwzięciach. Jednak nawet ten sukces miał swoje ograniczenia. Ingenuity był uzależniony od łazika Perseverance, pełniącego rolę bazy i przekaźnika między dronem a Ziemią. Istnienie tylko jednego egzemplarza znacząco ograniczało też zakres zwiadu. Projekt Skyfall wydaje się odpowiadać na te konkretne niedoskonałości.
Czytaj także: Tak będzie wyglądał nowy dron marsjański. Jeszcze kilka lat temu naukowcy pukaliby się w głowę
Skyfall. Nowa jakość w marsjańskich badaniach
Sercem projektu jest sześć całkowicie niezależnych śmigłowców, zdolnych do samodzielnej pracy bez wsparcia łazika. Każda maszyna ma bezpośrednio komunikować się z Ziemią. Ich głównym zadaniem będzie skanowanie powierzchni w poszukiwaniu idealnych miejsc dla przyszłych misji załogowych oraz identyfikacja kluczowych zasobów, przede wszystkim ukrytego pod powierzchnią lodu wodnego. Dzięki rozproszeniu i autonomii, sześć maszyn może objąć zasięgiem obszar nieosiągalny dla pojedynczego łazika czy tradycyjnych rozwiązań.
Lądowanie z rozmachem
Sam sposób dostarczenia helikopterów na powierzchnię planety stanowi innowację. Koncepcja zakłada, że maszyny zostaną uwolnione z pojazdu lądującego podczas zbliżania się do powierzchni Marsa, a następnie wykonają kontrolowane zejście przy użyciu własnego napędu. To podejście ma na celu ominięcie jednej z najbardziej ryzykownych faz każdej misji – momentu lądowania. Jeśli się sprawdzi, może znacząco zwiększyć szanse powodzenia całego przedsięwzięcia i uchronić cenny sprzęt przed zniszczeniem.
Wyścig z czasem i technologią
Proponowany harmonogram przygotowań misji jest niezwykle napięty. Okno startowe w 2028 roku oznacza, że AV Inc. ma nieco ponad trzy lata na zaprojektowanie, zbudowanie, przetestowanie i wysłanie całego systemu w kierunku Czerwonej Planety. To ambitne wyzwanie, biorąc pod uwagę stopień skomplikowania misji. Największą zagadką techniczną pozostaje system komunikacji. Trzeba znaleźć sposób na wyposażenie każdego śmigłowca w wystarczająco mocny nadajnik, który nie obciąży nadmiernie baterii ani nie zwiększy masy maszyny do nieakceptowalnego poziomu. Bez rozwiązania tego problemu misja może pozostać w sferze planów.
Kolejną niewiadomą jest kwestia finansowania. Cięcia budżetowe w NASA mogą rzucić cień na projekt, choć rosnące zaangażowanie prywatnych firm w eksplorację kosmosu daje pewną nadzieję na pozyskanie niezbędnych środków.
Czas ucieka
Projekt Skyfall wpisuje się w pilną potrzebę przyspieszenia badań Marsa przed planowanymi misjami załogowymi, które mogą nastąpić już za około 15 lat. Istnieje realna obawa wśród naukowców, że zanim człowiek postawi stopę na Czerwonej Planecie, może dojść do nieodwracalnego „skażenia” jej środowiska ziemskimi mikroorganizmami, co utrudni lub uniemożliwi odkrycie potencjalnego rodzimego życia marsjańskiego. Dlatego każda misja, która może szybciej i dokładniej przygotować grunt pod lądowanie astronautów, nabiera kluczowego znaczenia dla przyszłości badań astrobiologicznych.
Skyfall ma potencjał, by stać się pomostem między erą robotycznych zwiadowców a obecnością ludzi na Marsie. Sześć oczu patrzących jednocześnie na różne fragmenty marsjańskiego krajobrazu mogłoby dostarczyć bezcennych danych, pomagając wytyczyć drogę dla następnego wielkiego kroku ludzkości w kosmos. Sukces nie jest jednak pewny, a wyzwania techniczne i organizacyjne są ogromne. Czas pokaże, czy ta śmiała wizja zdoła oderwać się od powierzchni Ziemi i dotrzeć do swojego celu.