Sędziwy zwierzyniec

Warszawskie ZOO obchodzi w tym roku osiemdziesiąte urodziny.

Warszawskie ZOO mieści się w Warszawie przy ulicy Ratuszowej. Żyje tam około czterech tysięcy zwierząt: 77 gatunków ssaków, 209 gatunków ptaków, 49 gatunków gadów, 12 gatunków płazów, 63 gatunki ryb i 79 gatunków bezkręgowców. W 2007 roku warszawski ogród zoologiczny odwiedziło 700 tysięcy gości. Ogród został powołany uchwałą magistratu z dnia 14 czerwca 1927 r. Na 32 hektarach przyznanych przez miasto i z budżetem 89 tys. zł w sierpniu 1927 roku rozpoczęły się prace budowlane. Pierwszym dyrektorem ZOO został Wenanty Burdziński, były dyrektor i założyciel ogrodu zoologicznego w Kijowie. Ogród został oficjalnie otwarty 11 marca 1928 roku, a pierwsze zwierzęta zostały odkupione z upadającego, prywatnego zwierzyńca Mieczysława Pągowskiego, inne zostały przekazane przez Muzeum Pedagogiczne, które prowadziło Międzyszkolny Ogród Zoologiczny. Już w pierwszym miesiącu istnienia zoo odwiedziło ponad 6,5 tys. zwiedzających.

W 1928 roku zmarł Wenanty Burdziński, a zastąpił go na stanowisku młody zoolog, adiunkt Katedry Zoologii i Fizjologii Zwierząt SGGW, Jan Żabiński. Za jego kadencji, jeszcze przed wojną, urodziła się w ZOO słonica Tuzinka – jedyny słoń urodzony dotąd w polskim zoo.

3 września 1939 roku ogród zoologiczny został zbombardowany. Wojsko zastrzelilo wszystkie groźne zwierzęta. Inne ubito na mięso dla warszawiaków. Część okazów uciekła, lub zginęła od ostrzału. Słonicę Tuzinkę Niemcy wywieźli do III Rzeszy. Zoo zostało zamknięte i odrodziło się dopiero po wojnie. Zajęli się tym Jan Żabiński i Jan Landowski. Odbudowę rozpoczęto w 1948 roku. Ponownie otwarto ogród 22 lipca 1949 roku. Niedługo Jan Żabiński zajął się popularyzowaniem nauki, a dyrektorem ogrodu został w 1951 roku Jan Landowski, który podzielił ogród na strefy geograficzne (polarną, afrykańską, azjatycką i europejską) i wybudował rozległe wybiegi dla zwierząt, kompleks dla ptactwa wodnego, żyrafiarnię, zaplecze gospodarcze oraz kwarantannę z ambulatorium dla sprowadzonych do ogrodu zwierzęt. Dyrektor Landowski zmarł 2 października 1972 r. Szefem ZOO został wtedy Zbigniew Woliński. Za jego czasów zoo mocno zbiedniało. Mimo to dyrektor Woliński zmeliorował zaniedbane wybiegi zwierząt kopytnych i rozpoczął remonty. Po nim nastał czas obecnego dyrektora Macieja Rembiszewskiego, który w zoo spędził już 26 lat. Najpierw musiał przekonać miasto do regularnego finansowania ogrodu. Potem mógł zabrać się do pracy. Odnowił większość budynków i zbudował wiele nowych, bardzo nowoczesnych. Najciekawsze to ptaszarnia, gdzie ptaki można oglądać na wyciągnięcie ręki, herpetarium, czyli dom dla gadów, słoniarnia. Niedugo powstanie dom dla małp człokokształtnych, dzięki czemu w Warszawie pojawi się pierwszy goryl. Dziś w ZOO żyją mrówkojady, nosorożce, pięknie rozmnażające się gepardy i wiele innych gatunków. Warszawski Ogród Zoologiczny prowadzi działalność naukową oraz uczestniczy w programach restytucji i europejskich programach ochrony zagrożonych i ginących gatunków EEP. Należy do Europejskiego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych – EAZA i do Światowej Organizacji Ogrodów Zoologicznych – IUDZG.

ZOO otwarte jest cały rok. Zimą można większość zwierząt oglądać na wybiegach, a inne w pomieszczeniach zamkniętych. Ogród prwadzi lekcje dla dzieci i młodzieży, w tym zajęcia dla dzieci niepełnosprawnych. Warszawski Miejski Ogród Zoologiczny wraz z pobliskim Parkiem Praskim wpisany jest do rejestru zabytków. Ogród jest coraz ciekawszy, a co za tym idzie coraz chętniej odwiedzany. Frekwencja w 1999 roku wyniosła 550 000 zwiedzających. W 2007 roku zoo odwiedziło 700 tys. zwiedzających.

Z okazji rocznicy powstania ZOO na 1 czerwca planowany jest wielki piknik dla warszawiaków. h.k.