Zespół naukowców z Uniwersytetu Króla Sauda w Arabii Saudyjskiej od kierownictwem adiunkta Omara Almohammeda opublikował w PLOS ONE ciekawe wyniki badań. Wskazują one, że stosowanie leków przeciwdepresyjnych na dłuższą metę nie wiąże się z poprawą jakości życia w porównaniu z osobami z depresją, które takowych nie zażywały.
Czy leki depresyjne są skuteczne?
Zaburzenia lękowe i depresyjne mają wpływ na jakość życia, a leki powszechnie przepisywane przez psychiatrów odgrywają ważną rolę w ich zwalczaniu. Naukowcy z Uniwersytetu Króla Sauda wykorzystali dane z przeprowadzonego w latach 2005-2015 Medical Expenditures Panel Survey (MEPS), dużego badania, które śledzi usługi zdrowotne, z jakich korzystają Amerykanie. Każda osoba z rozpoznaniem depresji w tych latach znalazła się w systemie.
W czasie trwania badania MEPS, co roku średnio u 17,47 mln dorosłych osób z dwuletnim okresem obserwacji, rozpoznano depresję – aż 57,6% z nich zażywało leki przeciwdepresyjne.
Wnioski z badania MEPS były szokujące. Pacjenci przyjmujący leki przeciwdepresyjne przez co najmniej dwa lata ni byli wcale w lepszej kondycji psychicznej od tych, którzy takich preparatów nie zażywali. Nie odnotowano statystycznie istotnych różnic, co jest równoznaczne ze stwierdzeniem, że antydepresanty nie spełniały swojej roli.
W tym miejscu warto zatrzymać się przy kilku kwestiach. Badania wcale nie wykazały, że leki przeciwdepresyjne są nieskuteczne, więc pacjenci ze zdiagnozowanymi problemami psychicznymi nie powinni rezygnować z ich zażywania. Po drugie, nie wiadomo, jak ze skutecznością antydepresantów w połączeniu z innymi terapiami.
Autorzy badania podsumowują:
Chociaż nadal chcemy, aby nasi pacjenci z depresją kontynuowali przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych, potrzebne są długoterminowe badania oceniające rzeczywisty wpływ interwencji farmakologicznych i niefarmakologicznych na jakość życia tych pacjentów. W związku z tym należy dokładniej zbadać rolę interwencji poznawczych i behawioralnych w długoterminowym leczeniu depresji, aby poprawić ostateczny cel opieki nad tymi pacjentami, jakim jest poprawa ogólnej jakości ich życia.