W 2016 roku japońscy naukowcy opisali enzym pochłaniający PET, czyli tworzywo sztuczne w postaci polimerów syntetycznych. Został on nazwany LLC i zyskał niemałą sławę. Nowy kandydat, znany jako PHL7, jest jeszcze wydajniejszy, dzięki czemu rozkłada plastikowe odpady dwukrotnie szybciej.
W tym przypadku za projektem stoją naukowcy z Uniwersytetu w Lipsku. Ich biokatalizator okazał się bardzo wydajne w zakresie szybkiego rozkładania zużytych opakowań spożywczych PET. Co ważne, nadaje się on do wykorzystania w przyjaznym dla środowiska procesie recyklingu, w którym z produktów rozkładu można pozyskiwać nowe tworzywa sztuczne. Jedną z największych wad obu enzymów jest ich niezdolność do pełnego rozkładu części tworzyw o wyższej krystaliczności, takich jak te stosowane w niektórych butelkach.
Członkowie zespołu badawczego z Niemiec opublikowali swoje ustalenia na łamach ChemSusChem. Jak opisują, pojemnik stosowany na przykład do pakowania owoców w sklepach, można rozłożyć w mniej niż 24 godziny. To ogromny postęp względem obecnej sytuacji. Bo choć dotychczas stosowane metody umożliwiały przetapianie takich odpadów i wytwarzanie nowych materiałów, to było to niezwykle czasochłonne i wiązało się z dużymi wydatkami.
“[…] dzięki zastosowaniu silnych enzymów, takich jak PHL7, możliwy jest bezpośredni recykling poużytkowych opakowań termoformowanych PET w procesie zamkniętym, przy niskim śladzie węglowym i bez użycia petrochemikaliów, co umożliwia zrównoważony proces recyklingu ważnej gałęzi odpadów z tworzyw sztucznych PET.” – wyjaśniają autorzy badań
Problem zanieczyszczenia środowiska, w szczególności tworzywami sztucznymi, jest już naprawdę poważny. Liczba skumulowanych odpadów rośnie, a dotychczas stosowane metody recyklingu okazują się nie tak skuteczne, jak przewidywano. Tym bardziej cieszy fakt, iż PHL7 wyróżnia się spośród wszystkich tego typu enzymów. W swojej sekwencji aminokwasowej posiada bowiem leucynę, podczas gdy inne enzymy składają się z pozostałości fenyloalaniny. Zastępując jeden związek drugim badacze odnotowali wzrost wydajności w zakresie rozkładania plastiku. Poza tym PHL7 wykazywał względem LLC wyższą zdolność do wiązania się z większą ilością polimerów. Istotne jest też to, że nowy enzym rozkłada tworzywa sztuczne bez ich uprzedniego rozdrabniania czy topienia.