Pierwsze wzmianki o tym, że Chrystus nie umarł na krzyżu, ani nie zmartwychwstał, zostały zawarte w apokryficznej Ewangelii Barnaby z pierwszej połowy XIV wieku. Tekst powstał w środowisku hiszpańskich muzułmanów i dlatego przedstawia życie Jezusa Chrystusa w świetle nauki islamu – nie jest on tu Synem Bożym, lecz jedynie prorokiem, zwiastunem Mahometa.
Od XIX wieku do czasów współczesnych teorię o grobie Jezusa w Srinagarze podtrzymuje religijna sekta ahmadytów, działająca głównie na terenach Pendżabu i Kaszmiru, ale także na Wyspach Brytyjskich i w Niemczech. Jej guru – Mirza Ghulam Ahmad (1835–1908) – głosił, że choć Jezus zawisł na krzyżu, to na nim nie umarł, został bowiem z niego zdjęty na polecenie Piłata. Zmaltretowanego Chrystusa wyleczono przy pomocy cudownej maści, po czym powrócił on do Kaszmiru, gdzie miał umrzeć w późnej starości. Ahmad wskazał ponadto miejsce, gdzie znajduje się jego grób. Zanim Ahmad objawił prawdę, grobowiec był uznawany za miejsce spoczynku Youzy Asoupha – jednego z muzułmańskich guru. Youza Asouph zaczął być utożsamiany z Jezusem Chrystusem, a jego grób – z miejscem spoczynku Jezusa.
Wielu podróżników, teozofów, zwolenników gnostyzymu, New Age i uniwersalizmu od dawna spekulowało także na temat tego, co działo się z Jezusem w okresie nieujętym w kanonicznych Ewangeliach – pomiędzy 12. a 30. rokiem życia. Niektórzy wierzą w to, że te lata Jezus spędził w Indiach i Tybecie, gdzie nauczał i sam poznawał nauki Buddy. Potem wrócił pod Himalaje, gdzie umarł, i tu znajduje się jego grób.
Badań nad różnymi alternatywnymi historiami, związanymi z życiem Jezusa, nigdy nie traktowano poważnie, a autorów spotykał społeczny ostracyzm. Tak było np. w przypadku Ernesta Renana, autora książki „Życie Jezusa” opublikowanej w 1863 r. Ten dyrektor College de France i lektor języka hebrajskiego w swojej publikacji podważał boskość Chrystusa, przez co został nazwany przez papieża Piusa IX bluźniercą, a także stracił funkcję wykładowcy. Ten sam papież w 1864 roku opublikował słynny Syllabus Errorum – spis błędnych opinii wówczas rozpowszechnianych i potępianych przez Kościół.
Zaliczano do nich m.in. następujące stwierdzenie: „Proroctwa i cuda przedstawione i opowiedziane w Piśmie Świętym są poetyckimi zmyśleniami, a tajemnice wiary chrześcijańskiej – treścią filozoficznych poszukiwań; księgi obu Testamentów opierają się na wymysłach mitycznych”. Można przypuszczać, że papieski dokument powstał jako reakcja na publikacje kwestionujące dogmaty religijne, prawdy zawarte w Ewangeliach i społeczną rolę Kościoła. Sceptycy formułowali logiczne i racjonalne wywody, ale brakowało im dowodów, które mogłyby je potwierdzić. Te miały się zaś wkrótce odnaleźć...
Prowokacja z Jezusem w tle
Grób Jezusa znajduje się w indyjskim Srinagarze. Czy człowiek, który sto lat temu rozpowszechnił tę sensację, zrobił to na zlecenie carskiej ochrany?

Redakcja Focus.pl wybierze dla Ciebie najlepsze artykuły tygodnia. Zapisz się na nasz newsletter
Komentarze