Pierwsze wzmianki o tym, że Chrystus nie umarł na krzyżu, ani nie zmartwychwstał, zostały zawarte w apokryficznej Ewangelii Barnaby z pierwszej połowy XIV wieku. Tekst powstał w środowisku hiszpańskich muzułmanów i dlatego przedstawia życie Jezusa Chrystusa w świetle nauki islamu – nie jest on tu Synem Bożym, lecz jedynie prorokiem, zwiastunem Mahometa.

Od XIX wieku do czasów współczesnych teorię o grobie Jezusa w Srinagarze podtrzymuje religijna sekta ahmadytów, działająca głównie na terenach Pendżabu i Kaszmiru, ale także na Wyspach Brytyjskich i w Niemczech. Jej guru – Mirza Ghulam Ahmad (1835–1908) – głosił, że choć Jezus zawisł na krzyżu, to na nim nie umarł, został bowiem z niego zdjęty na polecenie Piłata. Zmaltretowanego Chrystusa wyleczono przy pomocy cudownej maści, po czym powrócił on do Kaszmiru, gdzie miał umrzeć w późnej starości. Ahmad wskazał ponadto miejsce, gdzie znajduje się jego grób. Zanim Ahmad objawił prawdę, grobowiec był uznawany za miejsce spoczynku Youzy Asoupha – jednego z muzułmańskich guru. Youza Asouph zaczął być utożsamiany z Jezusem Chrystusem, a jego grób – z miejscem spoczynku Jezusa.

Wielu podróżników, teozofów, zwolenników gnostyzymu, New Age i uniwersalizmu od dawna spekulowało także na temat tego, co działo się z Jezusem w okresie nieujętym w kanonicznych Ewangeliach – pomiędzy 12. a 30. rokiem życia. Niektórzy wierzą w to, że te lata Jezus spędził w Indiach i Tybecie, gdzie nauczał i sam poznawał nauki Buddy. Potem wrócił pod Himalaje, gdzie umarł, i tu znajduje się jego grób.

Badań nad różnymi alternatywnymi historiami, związanymi z życiem Jezusa, nigdy nie traktowano poważnie, a autorów spotykał społeczny ostracyzm. Tak było np. w przypadku Ernesta Renana, autora książki „Życie Jezusa” opublikowanej w 1863 r. Ten dyrektor College de France i lektor języka hebrajskiego w swojej publikacji podważał boskość Chrystusa, przez co został nazwany przez papieża Piusa IX bluźniercą, a także stracił funkcję wykładowcy. Ten sam papież w 1864 roku opublikował słynny Syllabus Errorum – spis błędnych opinii wówczas rozpowszechnianych i potępianych przez Kościół.

Zaliczano do nich m.in. następujące stwierdzenie: „Proroctwa i cuda przedstawione i opowiedziane w Piśmie Świętym są poetyckimi zmyśleniami, a tajemnice wiary chrześcijańskiej – treścią filozoficznych poszukiwań; księgi obu Testamentów opierają się na wymysłach mitycznych”. Można przypuszczać, że papieski dokument powstał jako reakcja na publikacje kwestionujące dogmaty religijne, prawdy zawarte w Ewangeliach i społeczną rolę Kościoła. Sceptycy formułowali logiczne i racjonalne wywody, ale brakowało im dowodów, które mogłyby je potwierdzić. Te miały się zaś wkrótce odnaleźć...

SENSACYJNE ODKRYCIE