W toku badań okazało się, że drobne ruchy gałek ocznych mogą utrudniać naszą zdolność do rozróżniania bodźców dotykowych. Z drugiej strony celowe tłumienie ruchów gałek ocznych przed przewidywanym bodźcem – zwiększa naszą zdolność do rozróżniania wrażeń dotykowych.
– Może to odzwierciedlać wspólne obszary mózgu, a także wspólne zasoby neuronowe i poznawcze, jakie leżą u podstaw zarówno ruchów gałek ocznych, jak i przetwarzania bodźców dotykowych – mówi Marisa Carrasco, profesor psychologii i neuronologii na New York University oraz starsza autorka artykułu, który pojawił się w najnowszym numerze Nature Communications.
– To połączenie między oczami i dotykiem ujawnia zaskakujący związek między percepcją, poznaniem i działaniem – dodaje Stephanie Badde, doktorantka z Nowego Jorku i współautorka badań.
W trakcie badania poproszono uczestników o rozróżnienie dwóch rodzajów wibracji wytwarzanych przez urządzenie podłączone do ich palca: „szybkiej” – o wysokiej częstotliwości i „wolnej” o niższej częstotliwości.
Następnie naukowcy śledzili nawet najmniejsze z ich mimowolnych ruchów gałek ocznych, znane jako mikrosakady. Te małe, szybkie ruchy gałek ocznych występują nawet wtedy, gdy próbujemy skupić wzrok na jednym miejscu.
W czasie badania uczestnicy zostali poinstruowani, aby skupić wzrok na punkcie na ekranie komputera. Wskazówka – stuknięcie wywołane przez urządzenie na ich palcu – zapowiadało następną wibrację. Uczestnicy nie wiedzieli, że właśnie czas między sygnałem a wibracją urządzenia był najważniejszą częścią eksperymentu.
Dzięki manipulowaniu tym interwałem przez badających, uczestnicy niektórych bloków mogli z większą dokładnością przewidzieć, kiedy nastąpi kolejna wibracja. Część badanych otrzymywała „dawki wibracji” w nieregularnych, trudnych do przewidzenia odstępach. Druga grupa – w stałych, niezmieniających się odstępach czasu.
Dzięki temu naukowcy mogli sprawdzić nie tylko, w jaki sposób tempo mikrosakadowe uczestników spadnie tuż przed spodziewanym bodźcem wibracyjnym, ale także w jaki sposób ich zdolność do odróżniania szybkich i wolnych wibracji zostanie zwiększona przez tłumienie mikrosakad.
Okazało się, że tłumienie mikro ruchów gałek ocznych sprawiło, że zdolność badanych do odbierania i rozróżniania silnych i wolnych wibracji się poprawiała. Mechanizm blokowanie mikrosakad odnotowano głównie u badanych z grupy o stałych interwałach między bodźcami, którym łatwiej było przewidzieć, kiedy pojawi się kolejna wibracja i jaką będzie miała siłę.
„Odkrycia te przedstawiają zamrożenie okoruchowe jako marker czasowych oczekiwań intermodalnych. Co więcej, mikrosakady występujące wokół prezentacji celu dotykowego są związane ze zmniejszoną wydajnością, co sugeruje, że zamrożenie okoruchowe zmniejsza potencjalne szkodliwe, jednoczesne skutki mikrosakad i ujawnia crossmodalne połączenie między percepcją dotykową a działaniem okoruchowym” – napisali autorzy artykułu.
Innymi słowy – badacze udowodnili, że układ okoruchowy wykształcić reakcję przygotowawczą na zdarzenia dotykowe – utrzymując oczy w bezruchu.