Materiał ten opracowali nakowcy pod kierownictwem Francesca Stellacciego i Jinga Konga z Instytutu Technologicznego Massachusets (Massachustetts Institute of Technology) w amerykańskim Cambridge. Uformowali oni specjalną bibułę z nanowłókien, które przyciągają ropę naftową, odpychając zarazem wodę. Materiał ten na zewnątrz nie różni się niczym od papieru, może jednak wchłonąć do 20 razy więcej ropy, niż sam waży. W kontakcie z wodą nanopapier pozostaje suchy, co zostało sprawdzone w doświadczeniu. Naukowcy przez dwa miesiące moczyli wynalezioną bibułę w wodzie, a po wyciągnięciu okazało się, że jest ona zupełnie sucha. Oprócz ropy naftowej bibuła wchłania również inne substancje organiczne – naukowcy twierdzą, że dzięki ich wynalazkowi będzie można skutecznie i efektywnie filtrować wodę.
W celu stworzenia „odpychającego” wodę materiału chemicy pokryli nanowłókna z tlenku manganu warstwą silikonu. W ten sposób pory w materiale stały się nieprzepuszczalne dla wody, natomiast inne substancje organiczne, jak na przykład ropa naftowa, przenikają przez nie bez najmniejszego problemu. Stellacci dodaje również, że wynaleziony nanopapier jest żaroodporny, co jest jego dodatkową zaletą. Poprzez zwykłe ogrzewanie do temperatury 130 stopni Celsjusza można usunąć zebraną przez materiał substancję organiczną, a następnie ponownie wykorzystać bibułę.
Jörg Lahann, profesor na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor, informuje, że od zastosowania nanomateriału w praktyce naukowców dzieli jeszcze trochę czasu – muszą oni rozwiązać problem tlenku manganu, a mianowicie stwierdzić, czy jego zawartość w nanopapierze nie czyni go toksycznym dla środowiska.
Naukowcy twierdzą, że wynalazek jest niezwykle obiecujący. Nanowłókien można używać wielokrotnie i produkować je w dużych ilościach. Sam nanopapier znajdzie szerokie zastosowanie praktyczne – będzie on służył nie tylko do oczyszczania wód od plam z ropy naftowej, lecz również do oddzielania od siebie innych substancji, na przykład silnie toksycznego benzolu od mniej toksycznego toluenu. Nowy materiał został opisany w magazynie “Nature Nanotechnology”. JSL
źródło: web.mit.edu