Międzynarodowy zespół badawczy, z dr Adrienne Jochum z Senckenberg – Leibniz Institution for Biodiversity and Earth System Research (SGN) na czele, odkrył nieznany wcześniej gatunek ślimaka lądowego sprzed 99 mln lat. Dobrze zachowany okaz Archaeocyclotus brevivillosus w kawałku bursztynu ujawnia szczegóły anatomiczne mięczaka, w tym skorupę bogatą w krótkie, szczeciniaste włoski. To nietypowe i rzadkie wśród ślimaków współczesnych, ale zrozumiałe ewolucyjnie. Szczegóły opisano w czasopiśmie Cretaceous Research.
Nowy gatunek owłosionego ślimaka
Maleńkie włoski, mierzące zaledwie 150-200 mikrometrów długości, znaleziono przy użyciu klasycznej mikroskopii i mikrotomografii. Gatunek został nazwany Archaeocyclotus brevivillosus.
Czytaj też: Są gigantyczne i pożerają wszystko na swojej drodze! Afrykańskie ślimaki znów są tu w ofensywie
Dr Adrienne Jochum mówi:
Jest to już szósty gatunek należący do Cyclophoridae, rodziny tropikalnych ślimaków lądowych. Znaleziono go w mezozoicznym bursztynie, liczącym około 99 milionów lat. Nie jest rzadkością, że muszle kopalnych i obecnych ślimaków lądowych są ozdobione w różny sposób, jednak rozwój “dodatków” jest złożonym procesem, który zwykle nie zachodzi bez celu.
Włoski tworzą górną, białkową warstwę muszli ślimaka (periostrakum). Pojawiają się dzisiaj u kilku rodzin, m.in. ślimaków leśnych czy ślimaków Polygyridae, co sugeruje, że owłosienie powstało niezależnie, nawet w grupach, które były ze sobą daleko spokrewnione.
Nowy gatunek został znaleziony w 2017 r. w kopalni bursztynu w dolinie Hukawng w Mjanmie. Mięczak ma 26,5 mm długości, 21 mm szerokości i 9 mm wysokości. Nazwa Archaeocyclotus brevivillosus wywodzi się od łacińskich słów brevis (krótki lub mały) i villōsus (owłosiony lub kudłaty).
Czytaj też: “Krwawe bursztyny” z Mjanmy rozbudzają dyskusję o słuszności nieetycznych badań naukowych
Warto wspomnieć, że do tej pory z bursztynu w Mjanmie pozyskano osiem gatunków z rodziny Cyclophoridae, a aż sześć miało muszle pokryte szczeciną. Zdaniem uczonych nie jest to przypadek. Cecha ta prawdopodobnie zapewniała ślimakom ewolucyjną przewagę. Włoski mogły poprawiać zdolność zwierząt do przylegania do łodyg roślin lub liści, a także brać udział w regulacji termicznej.