Badacze posłużyli się dobrze zachowanymi włosami dwóch mamutów, zakonserwowanych w syberyjskiej wiecznej zmarzlinie, wiek których szacuje się na 20 i 60 tysięcy lat. Informacja genetyczna posiadała pewne braki, jednak naukowcy uzupełnili je za pomocą DNA słonia afrykańskiego, gatunek ten jest ponoć w 99,7% podobny do mamuta. Z ponad 4 miliardów zsekwencjonowanych par zasad naukowcom udało się odczytać aż 3,3 mld par. Istnieje więc jeszcze sporo wątpliwości, do kogo należą pozostałe pary – być może chodzi o zanieczyszczenia szczątków mamuta grzybami czy bakteriami.
Prowadzący badania profesor biochemii Stephan C. Schuster z Penn State University twierdzi, że uzyskane przez nich dane są o wiele obszerniejsze, niż uzyskane dotychczas dane o zwierzętach wymarłych, co świadczy o tym, że badania proehistorycznych DNA mogą przebiegać tak samo, jak badania genomów współczesnych.
Według naukowców DNA mitochondrialne zawiera 13 genów, natomiast genom mamuta – około 20 tys. genów. Na podstawie porównań obu zsekwencjonowanych genomów badacze wychodzą z założenia, że mamuty rozdzieliły się przed 2 milionami lat na dwa podgatunki(o czym pisaliśmy). Jeden z tych podgatunków wymarł prawdopodobnie przed 45 tys. laty, drugi – przed 10 tys. laty. Oprócz tego zsekwencjonowany genom dowiódł, że ze współcześnie żyjącymi słoniami mamuty mają o wiele więcej wspólnego, niż uważano do tej pory.
Naukowcy zauważyli także, że genom mamutów jest w małym stopniu zróżnicowany, co mogłoby być przyczyną wyginięcia tych włochatych ssaków. Dokonanie naukowców amerykańskich może również rozwiązaniu zagadki, w jaki sposób zwierzęta te wymarły – jeśli nie było to bowiem działanie człowieka lub zmiany klimatyczne, to możliwe, że przyczyną wyginięcia były usterki genetyczne lub choroba wirusowa. Członkowie zespołu badawczego wykluczają raczej rolę człowieka w wyginieciu mamuciej populacji, przynajmniej w odniesieniu do mamutów żyjących na Syberii. Grupa żyjących tam zwierząt wymarła przed 45 tysiącami laty, a wtedy na Syberii nie mieszkali jeszcze ludzie.
Schuster ma nadzieję na to, że wyniki ich badania pomogą zrozumieć, dlaczego niektóre gatunki zwierząt, jak na przykład diabeł tasmański, wymierają, a także umożliwią lepszą ochronę zagrożonych gatunków. Nawet za pomocą 80% danych o genomie – bo tyle udało się uzyskać – mamuta można byłoby również spróbować przywrócić ten gatunek do życia – wykorzystując w tym celu słonie afrykańskie. JSL
źródło: live.psu.edu