Niby małpie, a pokarmy jednak ludzkie. Zęby wymarłego lemura pełne sprzeczności

Zęby wymarłych lemurów mogą pomóc rozwiązać wiele fascynujących zagadek dotyczących ewolucji człowieka.
Czaszka Archeolemura /Fot. University of Otago

Czaszka Archeolemura /Fot. University of Otago

Zespół uczonych z Uniwersytetu Otago pod kierunkiem dr Iana Towle odkrył, że “zaskakująco duży” wymarły lemur – Archeolemur (Archaeolemur) – mógł się pochwalić cechami anatomicznymi, których nie znajdziemy u współczesnych przedstawicieli podrzędu lemurowych. Mowa m.in. o “grzebieniach zębowych” w przedniej części jamy ustnej, które służyły do pielęgnacji. Wyniki opublikowano w czasopiśmie American Journal of Biological Anthropology.

Czytaj też: Ten gatunek małpy odkryto dopiero cztery lata temu. Już jest zagrożony wyginięciem

Dr Ian Towle mówi:

Te wymarłe lemury są tak różne od tych żyjących obecnie. Wykazują też fascynujące podobieństwa do małp i naczelnych, w tym ludzi.

Co jadł Archeolemur?

Zespół dr Towle postanowił przyjrzeć się diecie Archeolemura poprzez analizę odprysków w 447 zębach i porównując je z tymi u naczelnych. Wyniki zaskoczyły naukowców. Okazało się bowiem, że wymarłe lemury miały uzębienie przypominające kształtem zęby pawianów, ale wzory odprysków pokarmów pokrywały się z tymi, które obserwowaliśmy u kopalnych homininów, m.in. neandertalczyków. O czym to świadczy?

Dr Ian Towle dodaje:

Wzory wyszczerbień zębów Archeolemura są niepodobne do żadnych żyjących naczelnych, z ich przednimi zębami pokazującymi znaczne złamania, często z licznymi wyszczerbieniami na pojedynczym zębie i niewielkimi wyszczerbieniami na tylnych zębach. Podobne wzory złamań zębów obserwuje się u kopalnych homininów, takich jak neandertalczycy. Uważa się, że te wzory złamań są związane z zachowaniami związanymi z używaniem narzędzi.

Takich obserwacji paleontolodzy się nie spodziewali, chociaż pasują one do hipotez powstających w wyniku wcześniejszych badań nad Archeolemurami, w szczególności do dowodów na to, że ich duże i mocne przednie zęby były używane do przetwarzania twardych i ciężkich pokarmów. Najciekawsze jest to, że podobnie mogło być u neandertalczyków, a to z kolei by oznaczało, że narzędzia kamienne niekonieczne muszą wyjaśniać wysoki wskaźnik złamań na ich zębach. To pokazuje, że badanie wymarłych naczelnych nie tylko zapewnia kluczowy wgląd w ich dietę i zachowanie, ale także wyjaśnia naszą własną historię ewolucyjną.

Czytaj też: Czy małpy z różnych gatunków są w stanie zawierać długotrwałe przyjaźnie?

Dr Ian Towle podsumowuje:

Archeolemur jest genialnym przykładem konwergencji, wykazując niezwykłe podobieństwa do małp. Gatunek ten podkreśla również zakres, w jakim lemury na Madagaskarze zróżnicowały się na różne nisze ekologiczne.