Stulatkowie, niegdyś uważani za wyjątkowych, stali się codziennością. W rzeczywistości jest to najszybciej rosnąca grupa demograficzna ludności świata, której liczba od lat 70. XX w. podwaja się mniej więcej co dziesięć lat. To, jak długo człowiek może żyć i co o tym decyduje, interesuje nas od dawna. Zastanawiali się nad tym już filozofowie, tacy jak Platon i Arystoteles, ponad 2300 lat temu.
Czytaj też: Ta dieta naprawdę odmładza mózg. Spróbuj, a sam to odczujesz
Zespół naukowców z Karolinska Institutet ocenił dane dotyczące cząsteczek krwi od ponad 44 500 Szwedów, którzy przeszli badania kliniczne w latach 1985-1996 i obserwował je do 2020 r. Uczeni skupili się na osobach urodzonych między 1893 a 1920 r., które w chwili pierwszego badania próbek krwi miały od 64 do 99 lat, a następnie sprawdzili, którzy z nich przekroczyli 100. rok życia. Okazało się, że dotyczyły to 1200 osób, czyli ok. 2,7 proc. całej grupy.
Badanie, które zostało opublikowane w czasopiśmie GeroScience, jest największym jak dotąd badaniem, które mierzy i monitoruje poziom różnych markerów we krwi. W ten sposób można określić, jakie każdy z nas ma szanse dożycia tych osławionych 100 lat.
100 lat i co dalej?
Odkrycie sekretów długowieczności nie jest łatwe, gdyż wymaga zrozumienia wzajemnych relacji predyspozycji genetycznych i czynników stylu życia. Nowa analiza wykazała 12 biomarkerów we krwi powiązanych z kondycją organizmu, które w poprzednich badaniach powiązano ze starzeniem się lub śmiertelnością.
Czytaj też: Chłodny sen o nieśmiertelności. Krionika oferuje nadzieję, ale nic więcej
Biomarkerem związanym ze stanem zapalnym był kwas moczowy – produkt odpadowy w organizmie powstający w wyniku trawienia niektórych pokarmów. Uczeni przyjrzeli się także markerom związanym z funkcjami metabolicznymi, w tym cholesterolem całkowitym i glukozą, oraz markerami związanymi z funkcjami wątroby, takimi jak aminotransferaza alaninowa (Alat), aminotransferaza asparaginianowa (Asat), albumina, transferaza gamma-glutamylowa (GGT), fosfataza alkaliczna (Alp) i dehydrogenaza mleczanowa (LD). Zbadano także kreatyninę, która jest powiązana z pracą nerek, oraz żelazo i całkowitą zdolność wiązania żelaza (TIBC), która jest powiązana z anemią. Na koniec zbadano także albuminę, biomarker związany z odżywianiem.
Prof. Karin Modig z Karolinska Institutet mówi:
Odkryliśmy, że ogólnie rzecz biorąc, osoby, które dożyły setnych urodzin, po sześćdziesiątce miały zazwyczaj niższy poziom glukozy, kreatyniny i kwasu moczowego. Bardzo niewielu stulatków miało na początku życia poziom glukozy powyżej 6,5 lub poziom kreatyniny powyżej 125.
Chociaż różnice stwierdzone w badaniu między grupami były w niektórych przypadkach niewielkie, naukowcy stwierdzili, że odkrycia nadal sugerują “potencjalny związek” między metabolizmem, odżywianiem i długowiecznością. W badaniu nie brano pod uwagę genów i czynników stylu życia.
Można założyć, że pewną rolę w długowieczności odgrywają takie czynniki, jak odżywianie i spożycie alkoholu. Monitorowanie parametrów nerek i wątroby, a także poziomu glukozy i kwasu moczowego w miarę starzenia się prawdopodobnie jest dobrym pomysłem.