Nie jest jasne, skąd dokładnie Awarowie przybyli na tereny Starego Kontynentu. Byli oni ludem koczowniczym, który zasiedlił Europę w okolicach połowy VI wieku. Cechą charakterystyczną mężczyzn wchodzących w skład tej grupy było splatanie włosów w dwa warkocze. Pierwsze relacje im poświęcone sugerowały też, jakoby Awarowie byli zbiegłymi poddanymi tureckimi, uciekającymi przed kaganem, czyli władcą ludów z tzw. Wielkiego Stepu.
Archeolodzy działający na Węgrzech dokonali kluczowego odkrycia w listopadzie ubiegłego roku. Właśnie wtedy w jednej z wsi niedaleko Debreczyna znaleźli grobowiec zawierający szczątki awarskiego wojownika. Ten był odziany w kompletną zbroję i posiadał szereg broni. Pod ludzkimi kośćmi badacze zlokalizowali natomiast koński szkielet. Jeśli chodzi o uzbrojenie, to zaliczał się do niego miecz, łuk oraz strzały.
Dokonania naukowców są bardzo istotne, choćby ze względu na fakt, iż mowa o jednym z najlepiej zachowanych awarskich pochówków, jakie kiedykolwiek znaleziono na terenie tego kraju. Poza tym, analizy poświęcone wyposażeniu wojownika – zarówno w postaci oręża, jak i zbroi – powinny pozwolić na utworzenie kompletnego obrazu tych żołnierzy z początków średniowiecza.
Awarowie to koczownicy lud, którego pojawienie się w Europie ma niejasne tło. Zdaniem niektórych badaczy byli oni zbiegami uciekającymi przed kaganem, czyli władca ludów tzw. Wielkiego Stepu
Zbroja, którą za życia najwyraźniej nosił zmarły mężczyzna jest określana mianem lamelkowej. Taki termin odnosił się do zbroi wykonane z licznych połączonych ze sobą płytek zwanych lamelkami. I choć historia pierwszych tego typu egzemplarzy sięga setek lat przed Chrystusem, to wykorzystywano je także znacznie później, bo w okresie średniowiecza. Szczególnie popularne zbroje lamelkowe były wtedy w Azji i Europie Wschodniej.
Czytaj też: Szczątki, które kompletnie zaskoczyły ekspertów. W ich pochodzenie aż trudno uwierzyć
Wróćmy jednak do samego wojownika. Ten otrzymał imię Rufus, ze względu na święto obchodzone w dniu, w którym dokonano tego niebywałego znaleziska. Datowanie szczątków wskazuje na VII wiek. Dalsze ustalenia powinny być istotne dla lepszego zrozumienia imigracji, której celem była tzw. kotlina Panońska. Jest to równina położona w środkowo-wschodniej Europie, obejmująca swoim zasięgiem kraje takie jak Austria, Słowacja, Ukraina, Rumunia, Serbia, Chorwacja, Słowenia, Węgry.