To pierwszy taki przypadek w Grecji, który udało się potwierdzić za pomocą analiz DNA. Dotychczas podobne doniesienia opierały się głównie na obserwacjach wyglądu zewnętrznego, co często prowadziło do błędnych wniosków. Tym razem mamy do czynienia z niepodważalnymi dowodami naukowymi. Badania genetyczne przeprowadzone na 50 próbkach wilków z kontynentalnej Grecji ujawniły, że jeden z osobników posiada 45 proc. genów wilka i 55 proc. psa.
Czytaj też: “Wskrzeszone” wilki rosną jak na drożdżach – i zmieniają przyszłość biologii
Aimilia Ioakimeidou z Callisto podkreśla znaczenie tego odkrycia:
To jest pierwszy przypadek genetycznie potwierdzony w Grecji.
Hybrydy psów i wilków coraz powszechniejsze
Co ciekawe, hybrydy okazują się znacznie rzadsze niż wcześniej zakładano. To ważna informacja zwłaszcza w kontekście dynamicznego wzrostu populacji wilków w tym kraju. Według sześcioletnich badań Callisto, grecka populacja wilków liczy obecnie 2075 osobników.
Czytaj też: Osiki w Yellowstone odrodziły się po 80 latach. Wszystko dzięki 31 wilkom
Szczególnie intrygujący jest fakt obecności co najmniej trzech watah liczących po 31 wilków w paśmie górskim Parnitha niedaleko Aten. Obserwacja tak licznych grup drapieżników w bezpośrednim sąsiedztwie wielkomiejskiej aglomeracji stanowi nie lada wyzwanie dla ekologów.
Odrodzenie się populacji wilków Grecy zawdzięczają decyzji sprzed lat. Zakaz polowań wprowadzony w 1983 r. w ramach Konwencji Berneńskiej okazał się strzałem w dziesiątkę. Gatunek, który przez dekady był tępiony, dziś znów ma się całkiem nieźle, choć nie obywa się to bez komplikacji.
Praca organizacji Callisto wykracza daleko poza laboratoryjne analizy. Obecnie jej członkowie poszukują młodego wilka, który we wrześniu zranił pięcioletnią dziewczynkę w nadmorskim kurorcie Neos Marmaras. Incydent ten pokazuje, jak trudne bywa godzenie ochrony przyrody z bezpieczeństwem turystów.
Odkrycie hybrydy rzuca nowe światło na odwieczne związki między wilkami a psami. Współczesna nauka wskazuje, że udomowione psy wywodzą się od bliskiego krewnego wilka szarego, a proces udomowienia odbył się między 40 000 a 15 000 lat temu. Obecna teoria zakłada, że łowcy-zbieracze celowo wychowywali szczenięta wilków, co z czasem doprowadziło do powstania nowego gatunku.
Rosnąca populacja wilków, choć pozytywna z ekologicznego punktu widzenia, generuje nowe problemy. Konflikty na linii człowiek-drapieżnik mogą się nasilać, zwłaszcza w rejonach turystycznych. Prace organizacji Callisto pokazują jednak, że możliwe jest znalezienie rozsądnego kompromisu między ochroną gatunku a potrzebami lokalnych społeczności.
Genetyczne potwierdzenie hybrydy wilka i psa otwiera nowe możliwości badawcze i przypomina, jak niewiele wciąż wiemy o skomplikowanych relacjach między gatunkami. W miarę jak europejskie populacje wilków odbudowują swoje liczebności, takie precyzyjne analizy stają się niezbędne dla właściwego zarządzania tymi fascynującymi drapieżnikami.