Analizy genetyczne przeprowadzone przez Francuską Agencję Bioróżnorodności (French Office for Biodiversity, OFB) ujawniły, że dzikie koty z Korsyki różnią się od kotów leśnych i domowych z kontynentu. To potwierdza, że możemy mówić o nowym gatunku.
Czytaj też: Kiedy udomowiono koty? Nie udałoby się to, gdyby nie szczegół sprzed 10 000 lat
Zwierzę od lat funkcjonowało w lokalnych legendach, głównie jako drapieżnik atakujący owce i kozy. Okoliczni mieszkańcy nazwali go “ghjattuvolpe”, co w wolnym tłumaczeniu oznacza połączenia kota i lisa, czyli “kotolisa”. W 2008 r. schwytano nawet samotnego osobnika, a od tego czasu poszukiwano jego przodków. Naukowcy podejrzewali, że to tylko niezwykły osobnik, a co najwyżej hybryda, ale teraz prawda okazała się inna.
Czym jest “kotolis”?
“Kotolisy” pod pewnymi względami przypominają europejskie żbiki i koty domowe. Nie są spokrewnione z kotami, a ich nazwa odnosi się do pewnych podobieństw wizualnych. Są nieco większe od typowych dachowców, zbliżone wielkością do lisów (do 90 cm długości), mają szeroko rozstawione uszy i długie zęby, przez niektórych porównywalne do psich.
Mają charakterystyczny, zakończony pierścieniami ogon. Inne cechy wyróżniające ten gatunek to paski na przednich nogach, wyjątkowo ciemne nogi i rudawy brzuch. Kotolis ma gęstą, jedwabistą sierść, która ma za zadanie odstraszać pchły, kleszcze i wszy. To wszystko sprawia, że zwierzę idealnie kamufluje się wśród korsykańskiej przyrody.
Czytaj też: Alergia na kota pod kontrolą? Nigdy wcześniej tego nie próbowano
Carlu-Antone Cecchini z OFB mówi:
Kotolis jest częścią naszej mitologii pasterskiej. Z pokolenia na pokolenie ludzie opowiadali historie o tym, jak koty leśne atakowały ich owcy i kozy.
Mimo uznania “kotolisa” za nowy gatunek, wciąż nie wiadomo o nim zbyt wiele. Uczeni podejrzewają, że te niezwykłe dzikie koty pojawiły się na Korsyce ok. 6500 lat temu (podczas drugiej kolonizacji wyspy), co wskazuje na bliskowschodnie pochodzenie. Potwierdzenie, że “kotolis” pochodzi z unikalnej linii genetycznej jest istotnym krokiem w kierunku zapewnienia mu właściwej ochrony i zachowania zagrożonego gatunku.