Wywodząca się z epoki wikingów struktura została przeskanowana z użyciem radaru penetrującego grunt. Dotychczasowe ustalenia sugerują, iż statek został tam umieszczony pod koniec VIII wieku. Jeśli się to potwierdzi, to będzie to trzeci taki “pochówek” znaleziony na tym obszarze. To właśnie tam mogła narodzić się kultura wikingów.
Kurhan znany jako Salhushaugen został zlokalizowany w 1906 roku, co było zasługą norweskiego archeologa Haakona Sheteliga. Ten sam poszukiwacz natrafił w okolicy na inny tego typu obiekt, zwany Grønhaug i pochodzący z 795 roku. Na tym udział Sheteliga w badaniach archeologicznych na terenie Norwegii się nie skończył, ponieważ uczestniczył on także w wykopaliskach obejmujących Oseberg z 834 roku.
Wróćmy jednak do kopca będącego głównym bohaterem tej wiadomości. Wiemy, iż zespół Sheteliga przerwał kopanie, gdy natrafił na warstwę skalną w pobliżu dna kurhanu. Gdyby przed laty archeolodzy kontynuowali wykopaliska, to prawdopodobnie natrafiliby na pozostałości statku, który najwyraźniej jest ukryty w warstwie skalnej. Oczywiście to wciąż przypuszczenia, ponieważ naukowcy opierają się na wynikach skanów terenowych.
Kurhan Salhushaugen został pierwotnie zlokalizowany przez archeologa Haakona Sheteliga w 1906 roku
Taka metoda wykorzystuje impulsy fal radiowych, które odbijają się od przeszkód i powracają do źródła, tworząc obraz ukrytych pod ziemią obiektów. Takie podejście pozwala “zejść” na głębokość nawet 30 metrów, a w tym przypadku doprowadziło do odnalezienia statku mającego około 20 metrów długości. Zestawiając ten wynik z dwoma pozostałymi statkami, zauważamy, iż jest on nieco większy od Grønhaug, ale jednocześnie mniejszy od Storhaug.
Czytaj też: Ten starożytny posąg przez lata stanowił zagadkę. Wreszcie zrozumieliśmy jego historię
Istnieje spora szansa, iż w badanym obecnie kurhanie wciąż znajdują się przedmioty grobowe, które nie zostały skradzione na przestrzeni wieków. Z tego względu przedstawiciele Uniwersytetu w Stavanger chcieliby przeprowadzić tam dodatkowe wykopaliska. Wydaje się, że gdy usypano ten kopiec, był on widoczny z pokładów statków wpływających do wąskiej cieśniny Karmsund, pomiędzy Karmøy a stałym lądem.