Na stanowisku paleontologicznym Baza-1 w hiszpańskiej prowincji Granady prowadzone są już od wielu lat badania naukowe. Niewielki obszar skalnej wychodni o powierzchni 30 metrów kwadratowych okazuje się być prawdziwą perełką. Miejsce to odkryto w 1996 roku, a systematyczne badania terenowe trwają tutaj od ponad 20 lat. W ciągu tego czasu znaleziono aż 2000 skamieniałości.
Czytaj też: Ten krokodyl brzmi jak… krowa. Tego trzeba posłuchać
Baza-1 jest unikatowym miejscem, ponieważ prezentuje skały osadowe sprzed 4,5 miliona lat. Jest to moment w historii odpowiadający epoce pliocenu, która była okresem poprzedzającym plejstocen ze zlodowaceniami i trwała od 5,33 do 1,8 miliona lat temu. Skały w prowincji Granady skrywają bardzo wiele różnych szczątków organizmów, dzięki czemu naukowcy mogą dokładnie badać historię tej części Europy.
Ostatni krokodyl w Europie żył 4,5 miliona lat temu
Tegoroczne badania terenowe ujawniły kilka ważnych faktów dotyczącej plioceńskiej fauny – dowiadujemy się z informacji prasowej IPHES – Katalońskiego Instytutu Paleoekologii Człowieka i Ewolucji Społecznej, który był jedną z instytucji biorących udział w projekcie.
Czytaj też: Największy krokodyl na świecie pobił kolejny rekord. Co śpiewa się takiemu solenizantowi?
W Baza-1 wydobyto 500 szczątków dużych ssaków, zwłaszcza mastodontów (mamutowatych). Natrafiono także na pozostałości nosorożca, dwupalczastego konia Hippariona, jeleni czy świń. Największą uwagę jednak przykuł pewien ząb, który pochodził od krokodyla. Jak podaje dr Bienvenido Martínez Navarro, jest to ślad po krokodylu, który przedostał się do Europy z Afryki.
Gatunki tych gadów dokonywały migracji około 6 milionów lat temu – przed nastaniem kryzysu messyńskiego, czyli epizodu całkowitego wyschnięcia Morza Śródziemnego. Jest to prawdopodobnie ostatni i najmłodszy dowód na przebywanie krokodyli na kontynencie europejskim.
Czytaj też: Krokodyle zaczęły szaleć na dźwięk helikoptera. Nietypowe zachowanie zdziwiło świat nauki
Badania w południowej Hiszpanii przybliżają nie tylko obraz świata zwierzęcego z epoki pliocenu, ale także szaty roślinnej. Resztki organiczne w postaci drewna i odcisków roślin sugerują, że region śródziemnomorski cechował się wtedy klimatem tropikalnym lub subtropikalnym z wysokimi temperaturami i obfitymi opadami. Możliwe, że Hiszpania wtedy przypominała zieloną puszczę, w której istniały sporadyczne przestrzenie otwarte w postaci łąk i pól.