Zew wzywa. Czy twój pies odpowie, gdy zawyje wilk?

Jak zachowa się twój pies, gdy usłyszy wycie wilka? Odpowie warczeniem czy skowytem? Co oznacza rodzaj odpowiedzi? Naukowcy wreszcie postanowili to sprawdzić i mają dla nas szereg zaskakujących wniosków.
Nie każdy pies zareaguje na wycie wilka /Fot. Pixabay

Nie każdy pies zareaguje na wycie wilka /Fot. Pixabay

Scena jak z taniego filmu grozy. Ciemny las, słyszysz wycie wilka w oddali, oblewa cię zimny pot. Ale jak zareaguje twój pies? Przyjmie postawę obronną czy uległą? Odpowiedź nie jest prosta, a nowe światło rzucają na to badania przeprowadzone przez zespół uczonych z Uniwersytetu Loránda Eötvösa (ELTE), które opublikowano w czasopiśmie Communications Biology.

Pies i wilk – łączy ich więcej, niż myślisz

Wycie wilków to jeden z najbardziej tajemniczych dźwięków, jakie możemy usłyszeć w przyrodzie. W sprzyjających warunkach, człowiek jest w stanie usłyszeć je z odległości ok. 4 km, podczas gdy one same bez problemu podwajają tę wartość. Naukowcy od dawna spierali się, jakie funkcje pełni wycie w życiu wilków i mimo iż do dzisiaj trwają badania na ten temat, to niewątpliwie jest to jakaś forma komunikacji lub manifestacji swojej obecności.

Czytaj też: Czarne wilki coraz powszechniejsze w Ameryce Północnej. Już wiadomo, dlaczego zmieniły kolor

Do tej pory nikt jednak nie sprawdzał, jak na wycie wilków reagują ich udomowieni krewi, czyli psy. Odpowiedzi poszukali eksperci z ELTE, choć nie mają dla nas jednoznacznej odpowiedzi, gdyż nie wszystkie rasy psów wykazują tendencje do wycia. Niektóre z nich, np. psy zaprzęgowe blisko spokrewnione z wilkami są powszechnie uważane za “często wyjące”, nawet w odpowiedzi na nieistotne dźwięki, np. dzwony, syreny czy głośną muzykę. Na drugim biegunie są rasy psów, które w ciągu swojego życia nie zawyją ani razu, mimo iż mają to w genach.

Im pies bliżej spokrewniony z wilkiem, tym skowyt częstszy /Fot. ELTE

Uczeni z ELTE przetestowali 68 psów rodzinnych czystej krwi, odtwarzając nagrania wilczych skowytów i obserwując ich reakcje. Punktem odniesienia było genetyczne podobieństwo badanych ras od wilków.

Dr Fanni Lehoczki z ELTE, pierwsza autorka badania, mówi:

Zgodnie z naszymi wynikami, rasy, które są genetycznie bardziej podobne do wilków (“rasy starożytne”), są skłonniejsze do odpowiadania własnym skowytem na odtwarzanie wilczego wycie. Z drugiej strony, rasy bardziej odległe od wilków (“rasy współczesne”) typowo reagowały szczekaniem zamiast wyciem. Wydaje się, że choć wycie jest obecne w repertuarze większości ras, straciło swoją funkcjonalność ze względu na zmienione środowisko społeczne, przez co współczesne rasy nie używają go w odpowiednich sytuacjach.

To jednak nie jedyny wniosek. Uczeni stwierdzili, że rasy psów, które wyją więcej, wykazują częstsze zachowania związane ze stresem w tej sytuacji. To oznacza, że starożytne rasy, które są genetycznie bliższe wilkom, mogą przetwarzać informacje zakodowane w wilczym wyciu lepiej niż te współczesne. Usłyszany skowyt może być zatem dla nich ostrzeżeniem przez zbliżającą się watahą.

Dr Tamás Faragó z ELTE dodaje:

Co ciekawe, ten genetyczny efekt na wycie występuje tylko wśród starszych psów (>5 lat), dla których doświadczenie lub jakiś efekt osobowości związany z wiekiem może być wiarygodnym wyjaśnieniem. Możliwe jest, że – zgodnie z naszą hipotezą, że wycie pojawiające się przy wyższym poziomie stresu jest reakcją strachu – starsze psy są bardziej lękliwe, co sugerowały już wcześniejsze badania, ale te spekulacje wymagają dalszych badań.

Zaobserwowano także różne reakcje na skowyt u płodnymi i kastrowanymi samcami, podczas gdy u samic jej nie było. Naukowcy sugerują, że wykastrowane samce, którym brakuje testosteronu, wyją intensywniej w odpowiedzi na puszczane nagrania.

Czytaj też: Wilki znowu zaskakują. Przez lata nie mieliśmy pojęcia, że są do tego zdolne

Przeprowadzone badanie jest pierwszym, w którym zbadano wycie u ras psów domowych. Wyniki potwierdzają hipotezę, że udomowienie i selektywna hodowla przez ludzi znacząco zmieniły repertuar wokalny psów.