Naukowcy postanowili zgłębić tajemnice jego osoby, a o wynikach przeprowadzonych badań piszą teraz na łamach International Journal of the Classical Tradition. Prawdopodobnie najważniejszym dziełem Alhazena było Kitab al-Manazir, które w Europie zyskało popularność dzięki łacińskiemu przekładowi.
Czytaj też: Wejścia do tego grobowca strzegą dwa byki. Starożytna nekropolia znowu zaskakuje
Ibn al-Hajsam skupiał się na badaniach z zakresu matematyki i optyki. Na jego konto można przypisać między innymi hipotezę dotyczącą parzystych liczb doskonałych, rozwiązanie równań diofantycznych, zaprojektowanie ciemni optycznej czy zasugerowanie, że ziemska atmosfera ma określoną wysokość.
W opisywaniu dokonań arabskiego naukowca nie pomaga fakt, iż wiele z jego dzieł nie zostało przetłumaczonych na język angielski. Przekład dokonany w ostatnim czasie utwierdził badaczy w przekonaniu, że mowa o być może największym matematyku i fizyku średniowiecza w świecie islamu. Na wynikach jego eksperymentów bazowali późniejsi “wielcy”, tacy jak Kartezjusz, Kepler czy Huygens.
Alhazen to być może najważniejszy islamski naukowiec w okresie średniowiecza. Jego dokonania stanowiły podstawę badań prowadzonych przez Kartezjusza czy Keplera
Jak wyjaśniają członkowie zespołu badawczego, wspomniana praca autorstwa Alhazena stanowi monumentalne i fundamentalne dzieło w historii nauki i sztuk wizualnych od średniowiecza do początków epoki nowożytnej w środowisku europejskim i kontekście islamskim. W Europie zainteresowanie nią rozpoczęło się pod koniec średniowiecza i z czasem rozeszlo się wśród optyków franciszkańskich, dominikańskich i jezuickich na całym Starym Kontynencie.
Czytaj też: Brutalne praktyki w naszym regionie. Archeolodzy znaleźli dowody na rytuały sprzed 1000 lat
Wielki podziw powinna wzbudzać aktualność ustaleń Alhazena, nawet pomimo upływu około tysiąca lat od momentu, w którym je opisywał. Warto też zwrócić uwagę na to, w jak obszerny sposób podchodził do tematu. Jego badania miały na przykład na celu wyjaśnienie natury percepcji wzrokowej poprzez badania anatomii i fizjologii oczu, nerwów wzrokowych i przedniej części mózgu. Dodawał do tego ustalenia z obszaru psychologii poznawczej i analizy zaburzeń psychosomatycznych w motoryce oka. Chciałoby się rzec: istny człowiek renesansu!