Nieprzerwana tradycja artystyczna trwająca 175 pokoleń
Badacze odkryli, że tamtejsza sztuka naskalna tworzona była nieprzerwanie przez ponad cztery tysiąclecia. Co jeszcze bardziej zaskakujące, przez cały ten okres artyści zachowali te same konwencje artystyczne i techniki wykonania. To rzadki przykład tak długotrwałej ciągłości kulturowej w dziejach ludzkości. Datowanie radiowęglowe przeprowadzone w 12 lokalizacjach ujawniło, że najstarsze malowidła powstały między 5760 a 5385 lat temu, podczas gdy najmłodsze datuje się na okres od 1370 do 1035 lat wstecz. Przez te cztery milenia 175 kolejnych pokoleń twórców stosowało identyczne zasady kompozycji i te same motywy.
To jest język wizualny, nie tylko ładne malowidła na ścianie – podkreśla Karen Steelman, autorka badań w tej sprawie
Artystów obowiązywała ściśle ustalona kolejność nakładania barw: najpierw czerń, potem czerwień, żółć i na końcu biel. Powtarzające się motywy tworzyły spójny system symboliczny. Antropomorficzne i zoomorficzne postaci, łuki z portalami oznaczające przejścia między światami, pęki mocy, nakrycia głowy z uszami królika czy poroża z kropkami – wszystkie te elementy miały precyzyjne znaczenie w ramach złożonej kosmologii.
Dawna filozofia zaklęta w skale
Malowidła przedstawiają wielowarstwowy wszechświat i koncepcję czasu cyklicznego, czyli idee, które później wpłynęły na rozwój cywilizacji mezoamerykańskich. Jeden z często powtarzających się motywów ukazuje łuk z portalem, przez który często przechodzi ludzka postać. To wizualna reprezentacja zasłony oddzielającej świat podziemny od górnego, fundamentalnej koncepcji w wierzeniach rdzennych Amerykanów. Carolyn Boyd, główna autorka badań, podkreśla przełomowy charakter odkrycia:
Te malowidła mogą być najstarszym zachowanym wizualnym zapisem tej samej podstawowej kosmologii, która później ukształtowała cywilizacje mezoamerykańskie i jest manifestowana dzisiaj w całej rdzennej Ameryce. Pokazują, że złożona myśl religijna i filozoficzna powstała wśród zbieraczy na długo przed powstaniem miast i państw
Monumentalna skala niektórych malowideł – sięgających nawet 150 metrów długości i 15 metrów wysokości – sugeruje konieczność użycia drabin lub rusztowań podczas ich tworzenia. To z kolei wskazuje na znaczne nakłady pracy i zaawansowaną organizację społeczną, co podważa dotychczasowe wyobrażenia o prostocie społeczeństw zbieracko-łowieckich.
Współczesne echa prehistorycznej tradycji
Najbardziej intrygującym aspektem całego odkrycia jest fakt, iż współczesne rdzenne społeczności w obu Amerykach wciąż rozpoznają symbolikę zawartą w malowidłach. Na początku XXI wieku szaman Huichol, który odwiedził to miejsce, potrafił nazwać wszystkie przedstawione figury i potwierdził, że twórcy tych obrazów dzielili wierzenia z jego przodkami. Badanie oparło się na 57 bezpośrednich datowaniach radiowęglowych i 25 datowaniach innych związków, co czyni objęty analizami obszar najlepiej udokumentowanym pod względem chronologii sztuki naskalnej w obu Amerykach. Obszar Lower Pecos Canyonlands okazał się kluczowym miejscem kulturowym, które przez tysiąclecia służyło jako centrum przekazywania wiedzy i wierzeń.
Czytaj też: Starożytne ruiny w jeziorze Sapanca wyłoniły się spod wody. Przez długie lata krążyły o nich legendy
Odkrycie to zmienia nasze postrzeganie prehistorycznych społeczności. Jak widzimy, wyrafinowane koncepcje metafizyczne, wielowymiarowego wszechświata i cyklicznego czasu nie były wyłączną domeną rozwiniętych cywilizacji miejskich. Łowcy-zbieracze z Lower Pecos Canyonlands stworzyli trwały system wierzeń i przekazali go przez 175 pokoleń z niezwykłą wiernością. To osiągnięcie, które nawet z dzisiejszej perspektywy budzi szacunek. C